Weterynarz stwierdził, że to uszkodzona rogówka, być może mechanicznie albo ze starości. Zakraplałam mu do oczka "dicortinef vet", koszt 13 zł u weterynarza. Inny wet nam poradził smarowac neomecynum (maść do kupienia w aptece). Cały czas mu lejemy te kropelki, bo są dni kiedy jest poprawa, a są dni kiedy ma oczko całkiem zamknięte. Ogólnie rzecz biorąc, orzechy nie są najlepszą karmą dla psów. Są bogate w fosfor i zwykle zawierają również wysoki poziom tłuszczu. Jeśli karmimy naszego psa karmą, otrzymuje on już wystarczającą podaż fosforu oraz innych składników odżywczych i witamin. Zbyt dużo fosforu może prowadzić do kamieni pęcherza moczowego. W przypadku zakażenia, zaleci odpowiedni antybiotyk. Należy również zachęcać psa do picia dużej ilości wody, aby jak najczęściej oddawał mocz. Objawy, przyczyny i leczenie schorzeń pęcherza moczowego u psa. Problemy z pęcherzem moczowym są często spotykane u psów i zazwyczaj towarzyszą zakażeniom dróg moczowych oraz kamicy U chorego psa zaczynają powstawać: rumień, pęcherze i nadżerki na pograniczu skóry i błon śluzowych. Dodatkowym objawem jest obrzęk tych miejsc. Pęcherzyca liściasta ( pemphigus foliaceus) jest najczęściej występującą chorobą z grupy pęcherzyc. Pęcherzyca foliaceus jest najpospolitszą chorobą autoagresyjna psa. While serving on the front in Russia in 1915, he began to suffer from a rare and painful skin disease called pemphigus . Podczas gdy porcja na prawej stronie w Rosji w 1915, zaczął cierpieć na rzadką i bolesną chorobę skórną nazwaną pęcherzycę. Zdjęcia =>> Pęcherzyca pospolita Klasyfikacja ICD-10: L10 - Pęcherzyca L10.0 - Pęcherzyca zwykła L10.1 - Pęcherzyca bujająca L10.2 - Pęcherzyca liściasta L10.3 - Pęcherzyca brazylijska [fogo selvagem] L10.4 - Pęcherzyca rumieniowata Zespół Senear-Ushera L10.5 - Pęcherzyca polekowa 2.25/5 (1382 głosów) Ostre sączące zapalenie skóry u psów wywołane przez bakterie, tzw. hot spot, to przypadłość, która występuje najczęściej w okresie letnim. Najbardziej podatne na schorzenie są psy długowłose lub czworonogi o gęstej okrywie włosowej. Predysponowane do zachorowania są także Labradory, Golden Retrievery Brak jest kulawizny, czy bolesności. Rozpoznanie stawia się na podstawie objawów klinicznych. Nie ma leczenia, ale też choroba ta nie powoduje żadnego dyskomfortu u psa. Rzadsze choroby występujące u dobermanów: rodzinna pierwotna hiperlipidemia, cukrzyca, eozynofilowe zapalenie jelit, zespół ostrego rozszerzenia i skrętu żołądka, CZĘŚCI ANATOMICZNE. Anatomia radiologiczna: obrazy z opisem prawidłowego całego ciała psa w płaszczyźnie poprzecznej w oparciu o badanie tomodensytometryczne. Wprowadzenie do anatomii czaszki, klatki piersiowej, jamy brzusznej, miednicy, mięśni i naczyń krwionośnych ze wskazaniem głównych struktur anatomicznych. Pęcherzyca (meksykański pęcherzyca, meksykański pomidor pęcherzycowy) nie jest tak rzadkim gościem na rosyjskich stronach. Niestety nie wszyscy wiedzą, jak wykorzystać zbiory tych jagód. Najczęściej owoce są wytwarzane z dżemu lub kompotów. W rzeczywistości istnieje wiele możliwości używania egzotycznych jagód. Artykuł przedstaw umdD. Autoimmunologiczne choroby skóry u kotów Autoimmunologiczne choroby skóry u kotów nie należą do najbardziej powszechnych problemów tego gatunku, ale nie są też rzadkością. W Polsce, w badaniach opublikowanych w roku 2013 [11], choroby autoimmunologiczne stanowiły niecałe 7% wszystkich problemów dermatologicznych diagnozowanych u tego gatunku. U kotów najbardziej powszechnymi dolegliwościami z tej grupy są choroby pęcherzowe, z których największy odsetek stanowi pęcherzyca liściasta. Pozostałe choroby autoimmunologiczne, jak toczeń rumieniowaty czy pemfigoid, rozpoznawane są sporadycznie. W artykule opisujemy najpowszechniejszą z chorób autoimmunologicznych kotów – pęcherzycę liściastą. Jak wspomniano, jednostka ta jest najczęstszą chorobą autoimmunologiczną skóry u kotów. Publikacje zachodnie częstotliwość jej występowania oceniają w sposób zbliżony do badań publikowanych w Polsce. Według Angusa jest to 2-10% przypadków dermatologicznych, trafiających do klinik [1]. Inni autorzy szacują jej występowanie na niższym poziomie, na około 1-1,5% przypadków dermatologicznych [15]. Trudno określić, jakie rasy kotów należą do predysponowanych do jej rozwoju. Niektórzy autorzy podają, że tego typu uwarunkowania nie występują [3]. Najliczniej notowana była ona u krótkowłosych kotów europejskich, kotów himalajskich, kotów syjamskich i perskich. Takie występowanie może być związane z rozpowszechnieniem tych ras i niekoniecznie odzwierciedla rzeczywistą predyspozycję rasową. Ponadto opisywano przypadki pęcherzycy liściastej u kotów rasy maincun, kotów somalijskich, ragamuffin, szkockich zwisłouchych [1]. Nie stwierdzono predyspozycji związanej z płcią czy z wiekiem, choroba była rozpoznawana u zwierząt od 1 do 17 roku życia [9, 12]. Autorzy rozpoznawali omawianą chorobę jedynie u krótkowłosych kotów europejskich. Fot. 1. Typowa lokalizacja zmian w pęcherzycy liściastej na małżowinach usznych. Widoczne są wyłysienia, strupy i nadżerki. Fot. 2. Wyłysienia strupy i nadżerki na granicy skóry i błony śluzowej okolicy warg. Jak wspomniano, jednostka ta jest najczęstszą chorobą autoimmunologiczną skóry u kotów. Publikacje zachodnie częstotliwość jej występowania oceniają w sposób zbliżony do badań publikowanych w Polsce. Według Angusa jest to 2-10% przypadków dermatologicznych, trafiających do klinik [1]. Inni autorzy szacują jej występowanie na niższym poziomie, na około 1-1,5% przypadków dermatologicznych [15]. Trudno określić, jakie rasy kotów należą do predysponowanych do jej rozwoju. Niektórzy autorzy podają, że tego typu uwarunkowania nie występują [3]. Najliczniej notowana była ona u krótkowłosych kotów europejskich, kotów himalajskich, kotów syjamskich i perskich. Takie występowanie może być związane z rozpowszechnieniem tych ras i niekoniecznie odzwierciedla rzeczywistą predyspozycję rasową. Ponadto opisywano przypadki pęcherzycy liściastej u kotów rasy maincun, kotów somalijskich, ragamuffin, szkockich zwisłouchych [1]. Nie stwierdzono predyspozycji związanej z płcią czy z wiekiem, choroba była rozpoznawana u zwierząt od 1 do 17 roku życia [9, 12]. Autorzy rozpoznawali omawianą chorobę jedynie u krótkowłosych kotów europejskich. Pęcherzyca liściasta w większości przypadków jest idiopatyczna, tzn. nie da się określić przyczyn jej powstania. W niektórych przypadkach wiadomo, że może się rozwinąć po podaniu pewnych leków lub w przebiegu chorób nowotworowych. Taki przypadek został opisany, dotyczył zwierzęcia z rozpoznanym grasiczakiem [5]. W odniesieniu do przyczyn polekowych opisywano jej występowanie u zwierząt po podaniu takich preparatów jak doksycyklina, ampicylina oraz cymetydyna. Rzadziej zdarzała się u pacjentów otrzymujących itrakonazol, metimazo [2-4, 12]. Niektórzy autorzy sugerują, że w związku z obecnością w bioptatach znacznego nacieku złożonego z mastocytów istnieje związek pomiędzy pęcherzycą liściastą a chorobami alergicznymi [2]. Za objawy kliniczne odpowiada wytworzenie przeciwciał w stosunku do desmosomów łączących komórki naskórka, co prowadzi do niszczenia połączeń międzykomórkowych [3]. Docelowym białkiem dla powstających przeciwciał jest desmogleina 1. Pęcherzyca liściasta – objawy kliniczne Typową lokalizacją zmian jest głowa zwierzęcia, szczególnie często są to małżowiny uszne, ponadto zmiany mogą dotykać opuszek palcowych. Najwcześniej pojawią się na nieowłosionej części małżowin (co jest bardzo charakterystyczne dla kotów), grzbiecie, w pachwinach i na brzuchu (w okolicy brodawek sutkowych) [10]. Jedynie wyjątkowo choroba przyjmuje charakter uogólniony [7, 8, 9, 12]. Na głowie, poza małżowinami usznymi, zmiany obecne są często na grzbiecie i lusterku nosa (rzadko) oraz w okolicy okołooczodołowej. Taka lokalizacja dotyczy 80% chorych kotów. W przypadku gdy procesem chorobowym objęte są opuszki palcowe prowadzi to do deformacji pazurów. Ponadto w tego typu przypadkach może być stwierdzane nadmierne rogowacenie opuszek kończyn, jak również serowaty brązowy wysięk gromadzący się w przestrzeniach międzypalcowych [2, 7]. Typowymi wykwitami w przebiegu choroby są strupy, nadżerki i łuski. I takie wykwity obserwujemy w większości przypadków. Wprawdzie na początku choroby pojawiają się pęcherzyki i krosty, jednak obecne są one przez bardzo krótki czas i ulęgają przekształceniu w wykwity wtórne. Ponadto, można obserwować demarkacje wierzchnich warstw naskórka, który łatwo oddziela się razem z włosem, co prowadzi do powstawania wyłysień. Świąd w przebiegu choroby jest zmienny, u znacznej części chorych kotów występuje. Poza objawami dotyczącymi skóry zwykle brak jest objawów ogólnych (co odróżnia chorobę od pęcherzycy zwykłej, gdzie objawy ogólne są powszechniejsze). Jedynie wyjątkowo występują utrata apetytu, spadek masy ciała, posmutnienie i gorączka. Jeśli objawy dotykają opuszek palcowych, występuje również kulawizna [12]. W badaniach laboratoryjnych najczęściej nie ma zmian, niekiedy można stwierdzić średniego stopnia leukocytozę, neutrofilię, nieznaczną nieregeneratywną niedokrwistość [15]. Fot. 3. Nadżerki wyłysienia i przeczosy u kota z pęcherzycą liściastą. Zmiany lokalizują się na głowie i okolicy okołooczodołowej widoczny również obrzęk powiek. Fot. 4. Obraz cytologiczny preparatu odciskowego z przypadku pęcherzycy liściastej. Widoczne liczne keratynocyty akantolityczne oraz granulocyty kwasochłonne i obojętnochłonne. Barwienie met. Diff-Quick, pow. 1000 x. Rozpoznanie pęcherzycy liściastej W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić inne choroby autoimmunologiczne, jak: pemfigoid, pęcherzyca zwykła oraz dermatofitozy i inwazje świerzbowców (notoedroza, sarcoptoza). Dużą wartość diagnostyczną ma badanie cytologiczne. W preparacie widoczne są liczne akantolityczne keratynocyty oraz granulocyty obojętnochłonne i kwasochłonne. Komórki akantolityczne, chociaż typowe dla pęcherzyc, nie są dla nich patognomoniczne (mogą pojawiać się również w przypadku głębokich ropnych zapaleń skóry). Do badania cytologicznego najlepiej nadaje się materiał ze świeżych krost, a w przypadku ich braku preparat dociskowy należy wykonać spod świeżych strupów po ich uprzednim zdjęciu jałową igłą. Pęcherzyca liściasta – badanie histopatologiczne Ostateczne rozpoznanie stawiane jest na podstawie badania histopatologicznego. Do badania zaleca się pobrać materiał przynajmniej z trzech różnych miejsc, co zwiększa szansę na znalezienie typowych zmian [1]. W preparatach pochodzących z wczesnych zamian widoczne są pęcherzyki wypełnione komórkami akatolitycznymi. Jak wspominano przy opisie objawów klinicznych, tego typu wykwity są bardzo krótkotrwałe i szybko ulegają przekształceniu w krosty. W krostach obecne są, oprócz komórek akantolitycznych, również granulocyty obojętnochłonne oraz nieliczne eozynofile i mastocyty. Zarówno pęcherzyki, jak i powstałe z nich krosty lokalizują się pod warstwą rogową lub w warstwie ziarnistej [3, 10]. Keratynocyty akantolityczne mogą być stwierdzane również pod strupami. Ponadto mogą być widoczne egzocytozy garnulocytów obojętnochłonnych, mikroropnie w naskórku lub przy ujściu mieszków włosowych [15]. Typowy objaw w histopatologii pęcherzycy liściastej Bardzo typowym objawem w histopatologii pęcherzycy liściastej jest rekornifikacja – ponowne powstawanie warstwy rogowej pod krostą. Rekornifikacja odróżnia pęcherzycę liściastą od zakażeń bakteryjnych, w przypadku których tego typu objaw nie występuje [9]. Komórki akantolityczne często wykazują cechy apoptozy, mogą się łączyć, tworząc tzw. „wyspy”, łącząc się po kilka ze sobą. Jeżeli występuje zapalenie skóry właściwej, to obecny jest mieszany okołonaczyniowy naciek, bywa też, że lokalizuje się on poniżej naskórka, mogą również występować obrzęk i przekrwienie [3]. Fot. 5. Kot z pęcherzycą lisciastą, na opuszkach palcowych widoczne liczne łuski i strupy. Fot .6. Kot z pęcherzyca liściasta (powstała na skutek reakcji na podawanie leków). Widoczne zmiany dotyczące grzbietu nosa w postaci wyłysienia strupów i nadżerek, zmiany nie dotykają lusterka nosa. Leczenie pęcherzycy liściastej Nieliczne przypadki choroby, w których znana jest przyczyna, tzn. te, które występują jako następstwo reakcji polekowych, ustępują po zaprzestaniu podawania leków będących przyczyną ich powstawania [1]. Podstawowym leczeniem pozostaje podawanie leków immunosupresyjnych. Najczęściej stosowane są glikokortykosteroidy. Zalecanymi są prednizolon (2-4 mg/kg deksametazon (w dawce 0,1-0,2 mg/kg metylprednizolon (w dawce 3-5 mg/kg tramcinolon (w dawce 0,6-2 mg/kg Początkowa dawka w przypadkach uogólnionych i przewlekłych może być znacznie wyższa, niż podano, przykładowo w przypadku prednizolonu może wynosić 8 mg/kg [3]. Predniozolon stosowany jako jedyne leczenie jest skuteczny w większości przypadków (97%). Czas leczenia wynosi około 8 tygodni [16]. Triamcinolon uważany jest również za bardzo skuteczny glikokortykosteroid w leczeniu pęcherzycy liściastej, skuteczniejszy nawet niż chlorambucil czy sole złota. W miarę poprawy stanu i ustępowania zmian należy podawać je co drugi dzień, a następnie redukować dawkę o 10-25% co 2-4 tygodnie [1]. Innym skutecznym w leczeniu choroby lekiem jest chlorambucil, który wykazuje działanie również w przypadkach, w których glikokortykosteroidy nie przynoszą poprawy. Lek ten należy stosować w dawce 0,1 mg/kg raz dziennie lub 0,2 mg/kg co drugi dzień. Można używać go łącznie z glikokortykosteroidami. Leczenie prowadzone jest przez 4-8 tygodni. Możliwe skutki uboczne związane z podawaniem chlorambucilu to wymioty, biegunka, supresja szpiku kostnego. W związku z ostatnim skutkiem ubocznym podczas leczenia wskazane jest wykonywanie badania hematologicznego w dwutygodniowych odstępach. Kolejnym możliwym do zastosowania w przypadku pęcherzycy liściastej sposobem leczenia jest chryzoterapia. Można podawać aurotioglukozę iniekcyjnie w odstępach tygodniowych przez 6-12 tygodni w dawce 1 mg/kg Po uzyskaniu poprawy częstotliwość podawania leku należy zmniejszyć i podawać go co 2-4 tygodnie. Leczenie to obarczone jest skutkami ubocznymi w postaci kłębkowego zapalenia nerek, trombocytopenii, supresji szpiku kostnego, wskazane jest więc wykonywanie badań hematologicznego, biochemicznego z surowicy krwi oraz badania moczu w odstępach dwutygodniowych. Kolejnym lekiem możliwym do zastosowania jest cyklopsoryna. Cykolosporyna w jednym z przypadków była podawana kotu w dawce 15 mg/kg raz dziennie i po początkowej poprawie doszło do nawrotu zmian, które nie reagowały na lek nawet mimo podniesienia dawki do 25 mg/kg [13]. Z kolei w badaniach publikowanych w 2012 roku wykazano, że cyklosporyna w dawce 5-7 mg/kg jest skuteczna w leczeniu choroby, jedynie w niektórych przypadkach niezbędne było dodatkowe stosowanie glikokortykosteroidów miejscowo [6]. Informacje na temat jej zastosowania w przypadku opisywanej choroby są jednak nieliczne, a leczeniu poddano niewielką grupę kotów. Azatiopryna, która polecana jest w leczeniu chorób autoimmunologicznych u psów, nie powinna być stosowana u kotów, ponieważ prowadzi do silnej supresji szpiku kostnego [3]. Około 10% przypadków nie odpowiada na leczenie i poddawana jest eutanazji [15]. Po cofnięciu się objawów klinicznych powszechne jest występowanie nawrotów po odstawieniu leków. By im zapobiec, w niektórych przypadkach niezbędne jest ciągłe podawanie leków. Skuteczny może być prednizolon w dawce 1,2 mg/kg dawkowany co tydzień [16]. Piśmiennictwo: 1. Angus Dermatology secrets: pemphigus foliaceus in cats. North American Veterinary Conference 2005, Flórida. Proceedings of the NAVC: North American Veterinary Conference. 2. Chandler Gaskel Gaskel Medicine and Therapeutics. Blackwell Publishing 2004. 3. Gross Ihrke Walder Affolter Skin diseases of dogs and cats. Clinical and histopathological diagnosis. Blackwell Science, Oxford, 2005 4. Guaguere E. Degorce-Rubiales F.: Drug-induced erythema multiforme or drug-induced pemphigus foliaceus: a case report. “Vet. Dermatol.” 15 (Suppl. 1), 57. 5. Hill Brain P., Collins D. et al.: Putative paraneoplastic pemphigus and myasthenia gravis in a cat with a lymphocytic thymoma.”Vet Dermatol.” 2013, 24, 646-649. 6. Irwin Beale Fadok Use of modified ciclosporin in the management of feline pemphigus foliaceus: a retrospective analysis.” Vet Dermatol.” 2012, 23, 403-e76. 7. Mueller Immune-mediated Skin Diseases. 50° Congresso Nazionale Multisala SCIVAC, 2005, Rimini, Italia. 8. Olivry T., Chan Autoimmune Blistering in Domestic Animals. “Clin. Dermatol.” 2001;19:750-760. 9. Olivry T.: A review of autoimmune skin diseases in domestic animals: I – Superficial pemphigus. “Vet. Dermatol.”17; 291-305. 10. Peterson A., McKay L.: Crusty cats: feline pemphigus foliaceus. “Compend Contin Educ Vet.” 2010, 32, E1-4. 11. Pomorska-Handwerker D.: Choroby dermatologiczne u psów i kotów w Polsce 2013. Royal Canin. Niepołomice, 2013. 12. Preziosi Goldschmidt et al.: Feline pemphigus foliaceus: a retrospective analysis of 57 cases. “Vet. Dermatol.” 2003, 14, 313-321. 13. Robson Burton Cyclosporin: applications in small animal dermatology. “Vet. Dermatol.” 2003,14, 1-9 1 14. Rosenkrantz Pemphigus: current therapy. “Vet. Dermatol.” 2004, 15, 90-98 15. Scott Miller Griffin Veterinary Dermatology. Saunders Company Philadelphia 2001. 16. Simpson Burton Use of prednisolone as monotherapy in the treatment of feline pemphigus foliaceus: a retrospective study of 37 cats. “Vet. Dermatol.” 2013, 24, 598-601. Autor: dr n. wet. Marcin Szczepanik, dr n. wet. Piotr Wilkołek Zakład Diagnostyki Klinicznej i Dermatologii Weterynaryjnej UP w Lublinie Zdjęcia: Udostępnione przez autora. Przejdź do następnej strony Skóra jest zbudowana z 3 warstw: naskórka, skóry właściwej zbudowanej z 2 warstw i tkanki podskórnej. Wszystkie te warstwy są ze sobą połączone za pomocą różnych struktur. Niszczenie właśnie ich przez przeciwciała, wyprodukowane przez nieprawidłowo reagujące komórki odpornościowe jest przyczyną powstawania pęcherzy. Pęcherz duży i pęcherz mały Do tej pory jest znanych kilka rodzajów tych chorób- pęcherzyca zwykła, liściasta. Wszystkie objawiają się tym ze na skórze tworzą się liczne pęcherze, jednak od rodzaju choroby zależy czy pęcherze tworzą się także na błonach śluzowych jamy ustnej spojówek i okolic narządów moczowo-płciowych, a także jak głęboko sięgają w głąb skóry. Dla każdej pęcherzycy jest typowy objaw, polegający na tym, że pocieranie skóry w pozornie zdrowym miejscu powoduje powstanie podobnie jak inne najczęściej występujące schorzenie dermatologiczne – łuszczyca mają uwarunkowania genetyczne, ponieważ częściej opisywane są u osób, u których w rodzinie, ktoś już wcześniej chorował. Ostatnio brane jest tez pod uwagę, jako przyczyna zachorowania na pęcherzycę zakażenie różnego rodzaju wirusami. Co lubią pęcherze, a czego nie lubi skóra? Jest wiele czynników, które powodują zaostrzenie choroby i wysiew pęcherzy. Są to między innymi oparzenia, wystawianie skóry na światło słoneczne i leki, głównie stosowane przez kardiologów w leczeniu nadciśnienia tętniczego (βadrenolityki, i inhibitory konwertazy angiotensyny), ale także niektóre antybiotyki. Osoby chore na pęcherzyce powinny unikać jedzenia nadmiernych ilości porów, czosnku i cebuli, gdyż może to także nasilać tworzenie pęcherzy. Pęcherzyca zwykła i niezwykła Najgorszą odmianą pęcherzycy jest pęcherzyca zwykła, pęcherze tworzą się i na skórze i na błonach śluzowych, czasami powodując powstawanie ran w przełyku, co niekiedy uniemożliwia przyjmowanie pokarmów. Inne postaci pęcherzycy najczęściej przebiegają łagodniej, poza zmianami skórnymi, nie utrudniają funkcjonowania. Pęcherzyce są chorobami przewlekłymi, nawet po wieloletniej przerwie objawy mogą nawrócić. Sposób leczenia tych chorób uzależnia się od rozległości zmian skórnych i odmiany pęcherzycy. Podstawą leczenia są glikokortykosteroidy razem z lekami hamującymi czynność układu immunologicznego (odpornościowego). Niestety leczenie takie ma wiele działań niepożądanych. Najbardziej niebezpieczny jest częstszy rozwój nowotworów, większe narażenie na występowanie infekcji i ich cięższy przebieg, uszkodzenie wątroby i szpiku kostnego powodujące np. niedokrwistość. W sytuacji kiedy nie można stosować leków immunosupresyjnych, pozostaje stosowanie bardzo dużych dawek glikokortykosteroidów, jednak takie leczenie również nie pozostaje bez wpływu na organizm. Przy długotrwałej sterydoterapii rozwija się cukrzyca, osteoporoza i choroba wrzodowa żołądka, może też rozwinąć się jaskra i zaćma. Polecamy: Oparzenia słoneczne - czy skóra lubi słońce? Poza systematycznym przyjmowaniem leków, ważne jest utrzymanie higieny skóry, codzienne odkażające kąpiele, pozwalające na zmniejszenie ryzyka zakażenia uszkodzonego naskórka i skóry. Na szczęście pęcherzyce są rzadkimi chorobami, pomimo tego że zazwyczaj ich przebieg nie jest ciężki i nie stanowią zagrożenia życia to jednak utrudniają codzienne funkcjonowanie, kontakty międzyludzkie i znacznie pogarszają jakość życia. Czytaj też: Pielęgnacja skóry suchej Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Pęcherzyca to choroba autoimmunologiczna skóry, której charakterystycznym objawem są pęcherze mające dużą skłonność do pękania i zamieniania się w nadżerki. Wyróżnia się pęcherzycę zwykłą, rumieniowatą czy paraneoplastyczną. Pęcherzycę leczy się steroidami oraz immunosupresantami, terapia jest długotrwała. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Definicja pęcherzycy Pęcherzyca - przyczyny Objawy pęcherzycy Objawy pęcherzycy zwykłej Objawy pęcherzycy liściastej Kto najczęściej choruje na pęcherzycę? Pęcherzyca - rozpoznanie Pecherzyca - leczenie Definicja pęcherzycy Pęcherzyca to rzadka dolegliwość skórna, która zaliczana jest do chorób autoimmunologicznych, czyli takich, których istotą jest produkowanie przeciwciał skierowanych w komórki własnego organizmu. Charakterystycznym objawem choroby są pęcherze śródnaskórkowe, które mają skłonność do pękania i przekształcania się w bolesne nadżerki. Choroba atakuje w głównej mierze osoby dorosłe, a jej leczenie polega na podawaniu steroidów lub immunosupresantów. Pęcherzyca - przyczyny Układ odpornościowy produkuje przeciwciała, które mają chronić organizm przed szkodliwym działaniem bakterii i wirusów. W przebiegu pęcherzycy przeciwciała te traktowane są przez układ immunologiczny jako obce. Przyczyną tego jest powstawanie na skórze i błonach śluzowych pęcherzów. Tak naprawdę przyczyny tej autoagresji nie są do końca znane, dlatego często rozpoznaje się pęcherzycę idiopatyczną o nieznanej przyczynie. Lekarze podejrzewają, że pęcherzyca może mieć podłoże genetyczne. Pacjenci, u których stwierdzono wcześniej inne choroby o charakterze autoimmunologicznym, mają większe predyspozycję do zachorowania. Ponadto stosowanie niektórych preparatów może zwiększyć ryzyko dolegliwości, np. niesteroidowych leków przeciwzapalnych, ACE-inhibitorów czy penicylin. Również spożywanie pewnych pokarmów oraz długotrwałe wystawianie się na promienie słoneczne zwiększa szansę na pęcherzycę. Objawy pęcherzycy Objawy pęcherzycy obserwujemy jako nadżerki na błonach śluzowych (jamy ustnej, spojówek, przełyku) oraz pęcherze na skórze głowy, karku, tułowia, okolic pach. Nadżerki i pęcherze powodują dotkliwy ból, a towarzyszyć im może gorączka z dreszczami. Z upływem czasu zmiany pęcherzowe pojawiają się na błonach śluzowych przewodu pokarmowego i dróg oddechowych. Rozróżnia się następujące typy pęcherzyc: pęcherzyca zwykła(najczęstsza odmiana), pęcherzyca liściasta, pęcherzyca łojotokowa, pęcherzyca rumieniowata, pęcherzyca paraneoplastyczna. Objawy pęcherzycy zwykłej Pęcherzyca zwykła jest najczęściej występująca odmianą i ma zarazem najcięższy przebieg. Powstawanie pęcherzy poprzedzone jest zazwyczaj nadżerkami na śluzówkach jamy ustnej, a nawet w okolicy krtani i przełyku (utrudnione przełykanie) czy narządów płciowych i spojówek. Pęcherzyca zwykła ma również swoje odmiany, do których zaliczamy: pęcherzycę bujającą - rzadki rodzaj, który charakteryzuje się brodawkującymi i przerośniętymi ogniskami w okolicach zgięć stawowych oraz otworów ciała; pęcherzycę opryszczkowatą - zmiany skórne mają okrągły kształt; pęcherzycę brazylijską - występuje w głównej mierze na terenie Ameryki Południowej, a jej geneza leży w zakażeniu wirusowym przenoszonym przez owady. Jest to odmiana epidemiczna. Objawy pęcherzycy liściastej W pęcherzycy liściastej pęcherze nie atakują błon śluzowych. Zmiany skórne mają charakter rozległy i pojawia się ogólne zapalenie skóry, albo zmiany zanikowe przydatków skóry (na przykład paznokci). Wśród odmian pęcherzycy liściastej wyróżniamy:rumieniowatą; łojotokową; opryszczkowatą oraz paraneoplastyczną. Pęcherzyca paraneoplastyczna - najczęściej towarzyszy nowotworom, jej przyczyną jest prawdopodobnie jak w innych przypadkach - powstawanie autoprzeciwciał z powodu uczulenia na komórki guza nowotworowego. Ten rodzaj pęcherzycy charakteryzuje się znacznie cięższym przebiegiem, oprócz tego objawy błon śluzowych są bardziej bolesne, nadżerki tworzą się nawet w przewodzie pokarmowym i układzie oddechowym. Poważnym powikłaniem pęcherzycy paraneoplastycznej jest zarostowe zapalenie oskrzelików. Kto najczęściej choruje na pęcherzycę? Pęcherzyca najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle początek choroby występuje w wieku 30 - 60 lat. Jeżeli chodzi o dzieci - chorują one dosyć rzadko. Płeć tutaj nie ma znaczenia, pęcherzyca dotyka w takim samym stopniu kobiety jak i mężczyzn. Natomiast osoby, u których występowały inne choroby autoimmunologiczne i takie, u których w rodzinie stwierdzono pęcherzyce - są w grupie podwyższonego ryzyka. Ponadto pacjenci chorujący na nowotwór mogą zachorować na pęcherzycę paraneoplastyczną, szczególnie w przebiegu chłoniaka czy grasiczaka. Pęcherzyca - rozpoznanie Rozpoznanie choroby jaką jest pęcherzyca polega przede wszystkim na przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego z pacjentem oraz badaniu fizykalnym. Niekiedy wykonywane są również badania histopatologiczne wycinka skóry, aby stwierdzić lub wykluczyć obecność autoprzeciwciał skierowanych przeciwko typowym antygenom. Lekarz rozpoznający pęcherzycę powinien wykluczyć ewentualny zespół paraneoplastyczny (mający związek z nowotworem). Pecherzyca - leczenie W terapii pęcherzycy stosuje się schematy leczenia stałego oraz pulsowego, które opiera się na stosowaniu steroidów (prednizon, deksometazon) oraz immunosupresantów hamujących produkcję przeciwciał (azatiopryna, cyklofosfamid). Rzadziej stosuje się dożylne immunoglobuliny. W przypadku zakażenia miejsc zmienionych chorobowo stosuje się antybiotyki. Do stosowania miejscowego poleca się preparaty przeciwgrzybicze, przeciwbakteryjne oraz odkażające, w tym maści z glikokortykosteroidami. Pęcherzycę endemiczną leczy się preparatami przeciwmalarycznymi, natomiast w odmianie paraneoplastycznej ważne jest leczenie samego nowotworu (usunięcie guza). W leczeniu pęcherzycy paraneoplastycznej zwykle nie stosuje się innych sposób leczenia typowych dla pozostałych odmian choroby, ponieważ mogą one zwiększyć agresywność raka. Pęcherzyca to dolegliwość przewlekła, która jest bardzo uciążliwa dla pacjenta, ale rzadko powoduje zgon. Najgorsze rokowania są w pęcherzycy neoplastycznej natomiast najlepsze w pęcherzycy liściastej. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Najlepszy internista w Twojej okolicy - umów się na wizytę Pęcherzyca choroby "Wolę nie mieć włosów". Nowy lek na łysienie plackowate wzbudza emocje Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła pierwszy doustny lek na łysienie plackowate. Informacja wzbudziła spore poruszenie, choć pacjentom... Paulina Wójtowicz